Dicht bij jou - Djèva David (Close to you - Michael Prins)

Ik heb mijn naam niet veranderd, het is toevallig gewoon de mijne
Heb niet gevraagd om een reden of om je tijd
Ik heb je reclame niet nodig, ik ben niet op zoek naar diamanten ogen
Ik pas niet in jouw perfectie, ik pas niet in jouw leugen

Maar voor jou mijn lieverd, voor jou zal ik zingen
Voor jou gekkie, zou ik alles doen
Alles om dicht bij je te komen

De vorige avond maakte je me aan het dansen maar nu doe ik gestoord
Ik zoek een reden en probeer niet raar te doen
En het is grappig, want ik lijk helemaal niet op jou
Je hebt me slecht gemaakt, maar misschien is het meer dan waar

Ik zoek weer naar mijn trots
En ik jaag opnieuw voor je ogen
Maar je bent nergens te vinden vannacht
Ik wacht nog steeds in elk morgenlicht
Dus totdat die dag de mijne is

Ben ik uit het zicht of ben ik te laat
Wil je me nog zien om te bewaken tijdens de nacht
Is het jouw visie om veilig te zijn en te horen dat alles oké is
Wanneer de hele wereld weet van de gevaren van deze vloed
Dan zal ik terug komen voor jou, ja ik zal terug komen voor jou
Wetend dat je weg zou lopen, wetend dat je weg zou lopen
Dus totdat die dag de mijne is

Dan zul je je mij niet herinneren of doen alsof je verbaasd bent
Wanneer iedereen je omrings, maar lieverd dat maakt niets uit
Draai je gewoon om en kijk naar mij wanneer je langs me loopt in het gangpad
Ik zou nog steeds duizenden deuren voor je openen om met je te praten zodat ik dicht bij jou kan zijn
En waarom kun je niet zien
Wetende dat ik je nooit zou verlaten
Wetende dat ik je nooit zou verlaten
Dus totdat die dag de mijne is

Lieverd ik zal op je wachten, ik zal op je wachten, ik zal op je wachten
En waarom kun je me niet zien, ik zal op je wachten
Lieverd, ik zal op je wachten
Mijn geliefde, mijn geliefde
Waarom kun je me niet zien
Lieverd ik zal op je wachten


Door Djèva David

Het onzichtbare geluk van andere mensen - Manu Joseph

Manu Joseph heeft zijn humoristische manier van schrijven weer goed laten zien met dit boek. Deze Indiase schrijver is geboren in Kottayam, Kerala, in het jaar 1974. Hij is journalist en redacteur, hij heeft geschreven voor The Times of India, Wired.com en The Independent. Hij heeft, behalve het boek "Het ontzichtbare geluk van andere mensen," ook "Slimme mannen" geschreven. Deze boeken zijn allebei tragikomische romans. Ze geven een inkijk in de Indiase cultuur, maar vooral een (verrassende) inkijk in het leven. Manu woont nu Delhi en werkt bij het nieuwsmagazine Open. Hij is met zijn boeken vaak genomineerd:

- The Hindu Literary Prize, gewonnen met "Slimme mannen" (2010)
- Man Asian Literary Prize, genomineerd met "Slimme mannen" (2010)
- Huffington Post's 10 beste boeken van het jaar met "Slimme Mannen" (2010)
- Bollinger Everyman Wodehouse Prize, genomineerd met "Slimme mannen" (2011)
- PEN Open Book Award, gewonnen met "Slimme mannen" (2011)
- The Hindu Literary Prize, genomineerd met "Het onzichtbare geluk van andere mensen" (2013)

Het onzichtbare geluk van andere mensen gaat over Unni, Unni die op 17-jarige leeftijd zelfmoord pleegt. Zijn vader, Ousep (een mislukte schrijver), begrijpt hier niets van. Unni was gelukkig, intelligent en had een geweldig talent voor striptekenen. Hij begint een zoektocht, die onmogelijk lijkt te zijn, hij geeft op. Tot na drie jaar na Unni zijn dood er een pakketje arriveert, een strip die getekend was op de dag, de dag dat hij zelfmoord pleegde. De zoektocht begint weer, een zoektocht naar het karakter van zijn zoon. Unni had veel fantasie en humor. Hij was een uitzonderlijke jongen, dat blijkt uit de herinneringen aan hem van zijn jongere broertje Thoma, zijn moeder Mariamma en het buurmeisje Mythili. Het is een vertelling op de dunne scheidslijn tussen waan en werkelijkheid.


Dit boek was by far een van de meest bijzondere boeken die ik ooit heb gelezen, nu moet ik toegeven dat dat er niet erg veel zijn, maar goed... Manu Joseph heeft het op een, voor mij, totale nieuwe manier van schrijven weten te vertellen. Je leert Unni kennen via zijn vader, moeder, broertje en buurmeisje. Unni was veel meer dan iedereen dacht. Niemand kende hem eigenlijk écht. Als lezer maak je deel uit van de zoektocht, je wordt nieuwsgieriger en nieuwsgieriger. Het boek bestaat uit vele interessante inzichten en denkbeelden. Denkbeelden die je prikkelen, omdat je het er niet per se mee eens bent, maar je kunt ze eigenlijk ook niet gemakkelijk ontkrachten of weerleggen. Toen ik het boek uit had, 384 pagina's in 2 dagen, wilde ik hem eigenlijk nog een keer lezen. Dit was omdat het einde onverwacht was, ik snapte het bijna niet... Maar ik denk ook dat dat weer een soort boodschap van dit boek was, nadenken: gebruik je hersenen. En nadenken deed ik na het uit gelezen te hebben. Het onzichtbare geluk van andere mensen is een boek wat nog een paar dagen lang bij je blijft. 

Werkweek 2013 London

Voor het eerst in een lange tijd vond ik het niet moeilijk om op te staan zodra mijn wekker ging. Dat was namelijk de dag dat we om 7 uur ’s ochtends vertrokken, naar London! Het was moeilijk om mensen te herkennen in het donker, maar al snel konden we de bus in. De heenreis was erg gezellig, veel gelachen. Nadat we de Eurotunnel uit waren, hadden we een stop in een Engels plaatsje. Dat was fijn, even die hete bus uit.

De volgende stop was pas weer op de parkeerplaats. De parkeerplaats waar we ook onze gastgezinnen zouden ontmoeten. Ons gastgezin verhaal is iets anders gelopen dan verwacht. Wij (Anouk, Laura en Myrthe) hebben namelijk in niet één, maar twee gastgezinnen gezeten. Het eerste gastgezin was namelijk absoluut niet wat we ons hadden voorgesteld. Het was vies, ongastvrij en in de bedden durfde we niet te slapen. Nou moet ik niet alleen maar negatief zijn, want het 13-jarige jongetje deed mijn hart smelten. Hij sprak vloeiend Engels, was erg aardig en vooral slim. In het tweede gastgezin hebben we echt genoten, niet alleen van het eten maar ook van de schone bedden, badkamer en de sfeer. De twee kleine kindjes waren te schattig voor woorden.

De dingen die we hebben gedaan in London waren ook erg leuk. Natuurlijk hebben we de Big Ben, London Eye, Buckingham Palace en veel musea bezocht. Alles zag er uit zoals de plaatjes op internet mij hadden verteld. De grote stad, drukte van mensen, de metro; alles was typisch “Londens”. Ik heb echt genoten van elke keer dat we in deze mooie stad liepen, ondanks de regen (maar dat is ook iets typisch Engels, zegt men).

De laatkomer - Dimitri Verhulst (recensie)

Désiré Cordier is er helemaal klaar mee. Hij wilt ontvluchten aan zijn burgerlijke bestaan en aan zijn vrouw, Moniek de Petter, waar hij zich constant aan hindert. Hoe doet hij dit? Met een ietwat vreemde, maar geniale oplossing. Désiré gaat zich voordoen als een dementerende grijsaard. Met het naspelen van de eeuwenoude dementie kwaaltjes, slaagt volkomen voor de test en wordt op opgenomen in de instelling Winterlicht.

In het eerste stuk, of zelfs zinnen, komt de humoristische schrijfstijl van Dimitri Verhulst al naar voren. 

"Hoewel volkomen opzettelijk, is het zeer tegen mijn zin dat ik iedere nacht opnieuw in mijn bed schijt. Mij te verlagen tot deze zelfonterende daad is waarlijk de lastigste consequentie van de ietwat zotte levensweg die ik op mijn oude dag ben ingeslagen. Maar ik zou mijn verplegers en verpleegsters achterdochtig stemmen indien ik het in mijn slaap droog hield. Wens ik niet uit mijn rol van seniele grijsaard vallen, dan heb ik geen andere keus dan op regelmatige basis mijn luiers te bevuilen. Want dat is het inderdaad: een rol. Ik ben helemaal niet zo dement als ik mijn omgeving doe geloven!"

Je merkt tijdens het lezen dat Dimitri Verhulst schrijft met een lach en een traan op (bijna) iedere bladzijde. Het is droevig hoe er misbruik gemaakt wordt van Désiré's situatie en hoe neerbuigend er in het algemeen met ouderen mensen wordt omgegaan. Hier tegenover is het dan weer vol met humor hoe Désiré elke keer weer iedereen in de maling neemt en hoe hij zijn rol niet uit het oog mag verliezen.

De structuur is erg fijn, zeker als je dit boek tussen alle dagelijkse student zaken door moet lezen. Het verhaal begint in het tehuis, waardoor je erg nieuwsgierig blijft. Je blijft jezelf de vraag stellen hoe hij daar terecht is gekomen en wat hij daar nou eigenlijk doet. Dimitri Verhulst heeft het boek dus zeker slim opgebouwd.

Ik zelf had bij het horen van de rode lijn heel erg gehoopt op een boek waarbij je tijdens het lezen niet wist of je nou moest huilen of lachen. Een boek dat je raakt. In zekere zin klopte mijn verwachting wel, ik heb vele zinnen gelezen met een lach op mijn gezicht en andere stukken weer met een frons op mijn voorhoofd. Maar of het me echt raakte? Nee, dat viel tegen. Mijn recensie is wel lovend, maar verwacht niet te veel, zo blijft het gewoon een lekker humoristisch boek.

Recensie Tirza, door Djèva David

Het boek Tirza is geschreven door Arnon Grunberg, uitgegeven in 2006 door de uitgever Nijgh & Van Ditmar, Amsterdam. Het genre is een psychologische roman. Dit boek heeft 432 bladzijdes, het duurde dus ook wel even om hem uit te lezen. 

Ik zal even in grote lijnen vertellen waar Tirza over gaat.
Jörgen Hofmeester is de vader van Tirza en Ibi. Jörgen is gek op zijn jongste dochter, Tirza, zijn zonnekoningin. Ibi is het huis uit. Hofmeester en Ibi hebben niet zo een goed verleden, hij kwam er namelijk achter dat zij op haar 15e een architect ‘neukte’ en toen bleek dat dit niet de eerste keer was, was de band tussen hun verbroken. Met Tirza was dit niet zo. Tirza krijgt op haar veertiende anorexia. Sindsdien let Hofmeester iets minder op haar. Zijn echtgenote is in het verhaal vertrokken, maar 6 dagen geleden teruggekomen. Tirza is geslaagd en gaat na haar eindexamen feest naar Afrika met haar vriend Choukri. Hofmeester mag Choukri niet omdat hij sprekend lijkt op Mohammed Atta. Voordat ze weggaan gaan Tirza, Choukri en Hofmeester eerst nog naar een huisje in de Betuwe. Hofmeester gaat daarna mee naar het vliegveld en zwaait ze braaf uit. Later volgt Hofmeester Tirza naar Afrika omdat ze niks van zich laat horen. Daar ontmoet hij ook Kaisa, een meisje van de straat die Hofmeester aansprak met "do you want company sir?",  langzamerhand gaat hij haar net zo behandelen als Tirza. Later keert hij terug naar huis omdat Tirza is 'gevonden'.

Argumenten:

Structureel
Het boek is erg goed opgebouwd. Het verhaal speelt zich in korte tijd af, in ongeveer anderhalve maand. Tirza geeft dan haar eindexamenfeest en begint de reis naar Afrika. De manier waarop de flashbacks zijn geschreven is erg interessant. Het houdt het verhaal spannend. De flashbacks zijn op precies de juiste momenten geplaatst. Je komt naarmate het eind van het boek steeds meer te weten, over waar Tirza is, maar ook over het gezin en de problemen daarvan. Het beeld en karakter van Jörgen Hofmeester wordt steeds duidelijker. Je ziet het verhaal vanuit zijn ogen en belevingen. Je leert zijn gedachtes en gevoelens kennen, dit is erg belangrijk omdat je Hofmeester moet begrijpen om het boek te snappen. 

Moreel
Ik denk dat er een boodschap in dit verhaal zit. De boodschap is dat iedereen wel iets slechts in zich heeft. In tijden van onmacht of kwaadheid is iedereen in staat anderen iets aan te doen. Dit komt vaak naar voren in het boek. Je maakt mee hoe Hofmeester die boosheid en frustratie ontwikkelt. Het wordt op een gegeven moment zo erg dat Choukri ('Atta') en zelfs de zonnekoningin hieronder lijden. 
Ik vind dit een mooie morele boodschap omdat ik er wel in geloof dat iedereen een slechte kant heeft.

Persoonlijk
Ik vind dat de schrijver een goede prestatie heeft geleverd met het schrijven van dit boek. Er gebeurd namelijk niet veel, maar hij heeft het toch allemaal mooi ingedeeld en het spannen gehouden. Wel was het moeilijk om door sommige stukken heen te komen omdat die net iets te langdradig waren. Ik voelde mee met Hofmeester en had af en toe medelijden met hem, vooral in het eerste deel. Eenzaam, hoe hij vreemde mensen uitzwaait op Schiphol. Zielig, dat hij niet ontslagen kan worden omdat hij te oud is maar zijn baas hem liever niet in dienst wilt hebben. Raar, hoe hij op zoek is naar iets of iemand wat er niet meer is. 

Het mooiste van het boek vind ik hoe Arnon Grunberg schrijft over liefde tussen het gezin, tussen bloedverwanten. De relatie die Hofmeester en Tirza hebben is erg bijzonder, het bijzonderste stukje uit het boek vind ik dat ze tijdens het eten aan haar vader vraagt wanneer ze nou eindelijk ontmaagd zou worden. Hofmeester antwoord dat dat vanzelf komt. Maar Tirza neemt hier geen genoegen mee, want bijna iedereen uit haar klas is ontmaagd. Tirza noemt een paar namen van jongens op en vind dat haar papa er een moet uitkiezen, maar Hofmeester wilt dit niet. In plaats daarvan verteld hij Tirza dat jongens bang zijn voor alles, en het meest bang voor Tirza. Dat ze ze moet geruststellen en zeggen 'Ik ben Tirza en ik heb je lief'.

Iedereen zou zijn eigen spellingsregels moeten kunnen gebruiken.

Spelling, iets wat je aangeleerd krijgt naarmate je oud wordt. De basis van de Nederlandse taal. Maar spelling wordt door de meesten erg moeilijk bevonden, ikzelf hoor daar ook bij. Kan iedereen niet zijn eigen spellingsregels gebruiken? 

Iedereen zou zijn eigen spellingregels moeten kunnen gebruiken omdat we elkaar toch wel snappen. De taal wordt er dan alleen maar makkelijker op. Kinderen hoeven zich geen zorgen meer te maken over een ‘d’ of een ‘t’ achter een woord. Geen moeilijke toetsen meer. Kortom, de cijfers gaan omhoog. 

Een ander voordeel is dat het integreren van nieuw-Nederlanders makkelijker gaat. Nederlandse taal is namelijk het belangrijkste van de samenleving. Hiermee communiceren we. Helaas is de taal (o.a. door de spelling) erg moeilijk. Wanneer de spellingsregels eigen worden gemaakt leren ze de taal sneller. Mensen kunnen niet meer afgewezen worden op basis van spelling. 

Maar hier tegen over staat natuurlijk wel dat de taal chaotisch en slordig kan worden. Veel ouderen kunnen zich irriteren aan het taalgebruik van de nieuwe generatie waardoor er veel misverstanden kunnen ontstaan. 

Ik vond deze opdracht wel grappig. Het was leuk om met voor en tegen argumenten te komen. Helaas heb ik er niet erg veel van geleerd. Dit komt omdat ik geen regels tegenkwam die nieuw voor mij waren. Het was leuk om de tekst van mijn medeleerling na te kijken, voelde ik me ook een beetje juf. 

Schaduwzuster - Simone van der Vlugt

Allereerst zal ik vertellen waarom ik dit boek heb gekozen. Ik hoorde al van veel anderen dat dit een spannend en niet zo heel moeilijk boek was. Dit klonk me fijn in de oren omdat ik niet zo'n grote lezer ben, en ik moet toegeven, dit boek was zo erg nog niet.

Het boek gaat over twee zussen, tweelingzussen, Marjolein en Marlieke. Zij vertellen allebei hun verhaal in het boek.
Marjolein heeft een dochtertje samen met haar man Raoul, zij heet Valerie. Marjolein geeft les op het Rotterdam College. Op deze school wordt ze bedreigd door een van haar leerlingen, Bilal. Gelijk nadat dit is gebeurd gaat ze angstig naar Marlieke. Bij Marlieke aangekomen, is haar beste vriendin Sylvie er ook, hier is Marjolein niet blij mee. Marjolein en Sylvie mogen elkaar niet zo omdat Sylvie achter Raoul aan zit. Een andere vriend van Marlieke, Thomas, mag Marjolein niet omdat ze hem maar een norse man vind en hierdoor Marlieke Thomas niet zo leuk vindt als hij haar.
Marjolein wordt vermoord. Maar wie is de moordenaar? Hier probeert haar zus achter te komen.

Ookal is het een thriller en gaat het over een moord. Ik vind toch dat het belangrijkste thema liefde is. Dit is omdat de liefde tussen de zussen zo ongelofelijk groot is, en ze hebben een hele hechte band. Dit kan ik ilustreren met een fragment in het midden van het boek en een uit het laatste hoofdstuk. Bij deze twee stukjes kreeg ik een beetje kippenvel of in ieder geval een gevoel van ontroering.

...We doen beiden een stap naar voren en vinden elkaar terug in een zwijgende omhelzing. Als ik mijn zus eindelijk loslaat, lijkt ze opeens te vervagen. Ik probeer haar arm te pakken maar grijp door haar heen. 'Niet weggaan!' roep ik. 'Alsjeblieft!' Marjolein kijkt me liefhebbend aan en knikt naar beneden. 'Je hoort hier nog niet Lieke. Ga terug. Het is goed zo.'... blz. 338

...'Marjolein is hier,' herhaal ik. 'Ik voel haar steeds achter me, als een schaduw, en als ik omkijk is ze weer weg. Het klinkt misschien een beetje raar, maar ik weet dat ze er is.'... blz.131

Het belangrijkste personage is Marlieke, zij doet er zowat alles aan om te achterhalen wie haar zus heeft vermoord. Dit gedrag begrijp ik volkomen, als ik in haar situatie zou staan zou ik niet kunnen rusten voordat ik de dader heb gevonden. Of ik vrienden met haar zou kunnen zijn? Ja, ik denk van wel omdat we af en toe een beetje hetzelfde karakter als mij heeft. Ik herken mezelf namelijk in de manier waarop zij haar zus helpt, zo ben ik er ook vaak voor mensen waar ik van hou.

De manier waarop dit boek is geschreven is wel okee, het is niet erg moeilijk taalgebruik. Maar er zijn wel woorden waarvan ik soms dacht 'kan dit niet iets simpeler gezegd worden?'. Maar ja, we zitten ook niet meer in de brugklas... Hier is een citaat waarvan ik vind dat het taalgebruik duidelijk naar voren komt:

...Pas na ons gezamenlijke kopje koffie, als Raoul de deur al uit is, besef ik dat Ernst Ribie informeel mag zijn, maar dat... 

Ik heb dit citaat gekozen omdat 'kopje koffie' meer spreektaal is, maar informeel wel een netter woord is.

Tijdens het lezen voelde ik vooral spanning en wilde het snel uitlezen. Dit komt omdat het verhaal erg goed is opgebouwd. De gedachte die ik kreeg tijdens het lezen is natuurlijk WIE HEEFT HET GEDAAN? 

Helaas haalde ik er niet echt een boodschap uit, maar ik vond het wel mooi en ontroerend. Of nu ik er iets beter over nadenk is het moraal misschien dat als een geliefde is overleden, hij/zij altijd bij je zult blijven. Maar dit is wel heel diep hè? 

Als ik dit boek ga vergelijken met De donkere kamer van Damokles (periode 2) en met Het gym (periode 1). Zijn er niet zoveel overeenkomsten. Dit komt omdat alle drie de boeken een ander genre hebben. De donkere kamer van Damokles vond ik wel mooi en bijzonder geschreven, maar wel erg saai. Het gym was leuk om te lezen, leuk verhaal niet te beladen, luchtiger dan dit boek, Schaduwzuster. Omdat deze boeken veel verschillen hebben is het moeilijk om te kiezen welke ik nou het leukste vond of me het meeste aansprak... 

Als 'afsluiting' heb ik nog twee vragen. 

Zou jij zelfs een van je beste vrienden kunnen verdenken in een situatie zoals die in het boek?

En hoe zou je ermee omgaan als jij geliefde bent verloren, hetzelfde? 

Vergelijking

Ik ga de twee boeken die ik heb gelezen  vergelijken, 'De donkere kamer van Damokles' en 'Het gym'. Ik vond dat er veel overeenkomsten waren maar ook veel verschillen. Een overeenkomst is bijvoorbeeld dat ik vind dat zij allebei op een erg goede en mooie manier zijn geschreven. Hoe Hermans wist te omschrijven was fenomenaal. Karin Amatmoekrim kon misschien niet net zo omschrijven maar ook bij haar boek zag ik het als een film afspelen. Er zijn ook veel verschillen zoals ik al zei, ik vond het boek de donkere kamer niet zo makkelijk weglezen als het gym. Dit was misschien omdat de donkere kamer al oud is en minder modern dan het gym. Het was wel een erg groot contrast want ik vond de boeken wel even goed geschreven, maar het gym was toch wel 4 keer leuker. Dit is denk ik ook omdat het boek De donkere kamer van Damokles niet bedoeld is om leuk gevonden te worden. Het gym is wel echt een boek om voor de 'fun' te lezen. Ik zou het boek het gym dan ook sneller aanraden dan De donkere kamer van Damokles.

De donkere kamer van Damokles

De schrijver van dit boek is Willem Frederik Hermans. Hij leefde van 1921 tot 1995. Sommige beschouwen hem als de belangrijkste Nederlandstalige schrijver van de 20e eeuw. Hij is het tweede en laatste kind van Johan en Hennika Hermans. In 1927 vindt hij de electro magnetische rem uit. Hij studeerde van 1933 tot 1940 aan het Barleusgymnasium. Van de vereniging DVS werd hij lid en won de eerste prijs in een opstellenwedstrijd. Hij gaat dan tegen zijn zin, op aandrang van zijn vader, sociografie studeren. Hetzelfde jaar plegen zijn zus en zijn neef zelfmoord, wat terug komt als thema in het boek "Ik heb altijd gelijk". Een jaar na het Barleusgymnasium stapt hij over naar de studie fysische geografie. Hij doet kandidaatsexamen en schrijft intussen gedichten en verhalen. Ook verschijnt zijn eerste roman "Conserve". Van 1946 tot 1948 is hij redacteur van Criterium. Twee jaar later legt hij zijn doctoraal examen af en treedt in het huwelijk. Hij wordt dan redacteur van Podium. In 1952 wordt er een proces tegen hem gevoerd vanwege zijn boek "Ik heb altijd gelijk", omdat dit kwetsend zou zijn voor Rooms-katholieken. Hiervan wordt hij vrijgesproken.

Drie Jaar later gaat hij werken als fysisch geograaf, onder andere in Scandinavië. Dan wordt zijn zoon Rupert geboren. Weer drie jaar later wordt hij benoemd tot lector fysische geografie aan de Groningse Universiteit.
Op een gegeven moment raakt hij in conflict met zijn uitgever G.A. van Oirschot over het herdrukken van boeken en zijn honorarium. Zijn verdere werken worden nu bij de Bezige Bij gepubliceerd.

In 1963 wordt zijn roman "De donkere kamer van Damocles" verfilmd onder de titel "Als twee druppels water" en drie jaar later krijgt hij de Vijverbergprijs voor zijn roman "Nooit meer slapen". Hij weigert deze prijs en laat hem overmaken aan de actie "Eten voor Afrika" en ook in 1972 weigert hij de P.C. Hooft prijs. In 1973 neemt Hermans ontslag als lector en vestigt zich als schrijver in Parijs. Vanuit Parijs verzorgt hij drie jaar lang onder het pseudoniem Age Bijkaart een wekelijkse rubriek in het Parool, gebundeld onder de titel "Boze brieven van Bijkaart".
In 1977 vindt er een bekroning plaats van zijn oeuvre met de grote prijs der Nederlandse letterkunde, die aan hem wordt uitgereikt door de Belgische koning in Brussel. Een tijd later, in 1986, zijn exposities van foto's van zijn hand te zien in het Stedelijk Museum te Amsterdam. Maar een jaar later wordt hij in Amsterdam als ongewenst persoon verklaard, omdat hij de culturele boycot tegen Afrika aan zijn laars lapte. Dan verhuist hij naar Brussel.
In 1990 wordt Hermans benoemd tot eredoctor in de letterkunde en wijsbegeerte aan de Universiteit van Luik en drie jaar later is hij weer welkom in Amsterdam, waar hij het boekenweekgeschenk "In de mist van het schimmenrijk" presenteerde.

Bron: wikipedia, willemfrederikhermans.nl

Ik heb deze tekening gemaakt omdat het thema oorlog me erg aansprak in het boek. Dit kwam naar voren doordat het verhaal zich afspeelde tijdens tijdens de Tweede Wereld Oorlog.

Deze fotocamera heb ik gevonden in een geheim kamertje van mn opa. Ik dacht gelijk aan het boek. Deze foto gemaakt omdat Osewoudt foto's ontwikkelde die hij gemaakt had met deze camera, een oude Leica.

Dit is de schuur van mijn overgrootoma en ik heb deze foto gemaakt met mijn opa's oude Leica. Deze foto vind ik toepasselijk bij het boek omdat ik er hetzelfde gevoel bij krijg. Ook zo lugubere sfeer en het is een kamer, en daarbinnen was het donker. Echt een plek waar het verhaal zich ook af kon spelen.

Deze foto heb ik gemaakt op de kamer van mijn broertje, hij verzamelt oude sigaretten. Erg grappig want in het boek wordt veel gesproken over de sigarenwinkel waar ze deze engelse sigaretten verkochten. 

Het motto staat achterin het boek, en zegt veel over het thema van het boek. Het is geschreven door Ludwig Wittgenstein: “Ik kan hem zoeken als hij er niet is, maar hem niet ophangen als hij er niet is.
Men zou kunnen willen zeggen: ‘Dan moet hij er toch ook zijn als ik hem zoek.’
-Dan moet hij er ook zijn als ik hem niet vind, en ook als hij helemaal niet bestaat”
Dit slaat op Osewoudt die niet kan aantonen dat Dorbeck bestaat.

De titel De donkere kamer van Damocles is afgeleid van de uitdrukking 'Het zwaard van Damocles' en duidt op een voortdurende dreiging. De dreiging is in dit geval niet afkomstig van een zwaard maar van een - mislukte - foto, die de onschuld van de hoofdpersoon had moeten bewijzen. Vandaar 'donkere kamer': deze 'donkere kamer' verwijst, behalve naar de ruimte waar foto's worden ontwikkeld, ook naar de cellen, waarin de hoofdpersoon verblijft.

Lofrede:

Het is niet alleen het spel rondom de mysterieuze Dorbeck, maar ook de spanning en het inlevingsvermogen  dat na een halve eeuw nog steeds overeind blijft. Hoe Hermans uiterlijkheden, zoals die van de Britse kolonel Smears, beschrijft is erg bijzonder:

'Zijn hoofd was kaal op het onderste van zijn nek na. Deze nekharen had hij laten uitgroeien tot enige decimeters lengte, die hij van achteren naar voren over zijn schedel had geplakt. Zijn gezicht was blauwachtig roze, zijn ogen waarin de opmerkelijkste kleur het vergeelde wit was, puilden uit, het vel van zijn dikke neus was rood en strak gespannen als het rubber van een ballon. Maar het merkwaardigste aan hem was, onder deze neus, zijn snor. Een snor die de vorm had van een zandloper en de kleur van koper dat enige eeuwen lang elke week met Brusselse aarde is gepoetst.'

De scène waarin Osewoudt en Moorlag in een geestige vermomming over straat gaan, is erg leuk om te lezen:

'- Je moet je vermommen, zei Moorlag. Dat is het beste. Kun je je snor niet laten staan?
- Nee. Ik heb geen snor.
- O neem mij niet kwalijk. Wil je mijn bril?
[...]
- Kun je nog wat zien? Vroeg Moorlag. Ik ben erg bijziend, het is een sterke bril, min vier en het rechterglas is bovendien cylindrisch.
- Ik zie geen flikker meer.
- Ik net zo min. Ik kan niet kijken zonder bril.'

De roman kan wel echt klassiek genoemd worden.   'De roman werd vrijwel unaniem positief onthaald en geprezen om zijn literaire kwaliteiten', schrijft Hugo Brems, het boek is zelfs als 'fascistoïde' bestempeld.