De laatkomer - Dimitri Verhulst (recensie)

Désiré Cordier is er helemaal klaar mee. Hij wilt ontvluchten aan zijn burgerlijke bestaan en aan zijn vrouw, Moniek de Petter, waar hij zich constant aan hindert. Hoe doet hij dit? Met een ietwat vreemde, maar geniale oplossing. Désiré gaat zich voordoen als een dementerende grijsaard. Met het naspelen van de eeuwenoude dementie kwaaltjes, slaagt volkomen voor de test en wordt op opgenomen in de instelling Winterlicht.

In het eerste stuk, of zelfs zinnen, komt de humoristische schrijfstijl van Dimitri Verhulst al naar voren. 

"Hoewel volkomen opzettelijk, is het zeer tegen mijn zin dat ik iedere nacht opnieuw in mijn bed schijt. Mij te verlagen tot deze zelfonterende daad is waarlijk de lastigste consequentie van de ietwat zotte levensweg die ik op mijn oude dag ben ingeslagen. Maar ik zou mijn verplegers en verpleegsters achterdochtig stemmen indien ik het in mijn slaap droog hield. Wens ik niet uit mijn rol van seniele grijsaard vallen, dan heb ik geen andere keus dan op regelmatige basis mijn luiers te bevuilen. Want dat is het inderdaad: een rol. Ik ben helemaal niet zo dement als ik mijn omgeving doe geloven!"

Je merkt tijdens het lezen dat Dimitri Verhulst schrijft met een lach en een traan op (bijna) iedere bladzijde. Het is droevig hoe er misbruik gemaakt wordt van Désiré's situatie en hoe neerbuigend er in het algemeen met ouderen mensen wordt omgegaan. Hier tegenover is het dan weer vol met humor hoe Désiré elke keer weer iedereen in de maling neemt en hoe hij zijn rol niet uit het oog mag verliezen.

De structuur is erg fijn, zeker als je dit boek tussen alle dagelijkse student zaken door moet lezen. Het verhaal begint in het tehuis, waardoor je erg nieuwsgierig blijft. Je blijft jezelf de vraag stellen hoe hij daar terecht is gekomen en wat hij daar nou eigenlijk doet. Dimitri Verhulst heeft het boek dus zeker slim opgebouwd.

Ik zelf had bij het horen van de rode lijn heel erg gehoopt op een boek waarbij je tijdens het lezen niet wist of je nou moest huilen of lachen. Een boek dat je raakt. In zekere zin klopte mijn verwachting wel, ik heb vele zinnen gelezen met een lach op mijn gezicht en andere stukken weer met een frons op mijn voorhoofd. Maar of het me echt raakte? Nee, dat viel tegen. Mijn recensie is wel lovend, maar verwacht niet te veel, zo blijft het gewoon een lekker humoristisch boek.